Rozporządzenie w sprawie F-gazów ogranicza stosowanie różnych czynników chłodniczych. Wyjaśniamy tło tych przepisów oraz, co należy wiedzieć na ten temat i jak możemy pomóc w konwersji systemu chłodzenia
Długo dominujące fluorowęglowodory (CFC, HCFC i HFC) gwarantują wysoki poziom efektywności i bezpieczeństwa przy niskich kosztach. Jednak chlorofluorowęglowodory (CFC) i wodorochlorofluorowęglowodory (HCFC) przyczyniają się do zubożenia warstwy ozonowej, a fluorowęglowodory (HFC) do globalnego ocieplenia. W odpowiedzi na zubożenie warstwy ozonowej atmosfery spowodowane przez CFC i HCFC protokół montrealski nakazał wycofanie CFC i HCFC w 1987 roku. Protokół ten stał się pierwszym wielostronnym porozumieniem środowiskowym z prawdziwie globalnym zasięgiem.
Umowa paryska
Potencjalne oszczędności tych działań nie były jednak wystarczające , aby zrealizować cele klimatyczne UE zgodnie z redukcją emisji określoną w protokole z Kioto. W związku z tym, po zatwierdzeniu przez Parlament Europejski (PE) i Radę, rozporządzenie (UE) nr 517/2014 w sprawie fluorowanych gazów cieplarnianych i uchylające rozporządzenie (WE) nr 842/2006 zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym UE 20 maja 2014 roku (L150/195) i weszło w życie 1 stycznia 2015 roku.
W 2015 roku na 21. Konferencji Stron UNFCCC przyjęto porozumienie paryskie. Celem jest utrzymanie globalnego ocieplenia znacznie poniżej 2°C – i kontynuowanie wysiłków na rzecz ograniczenia go do 1,5°C. Według najnowszych badań długoterminowy cel dotyczący temperatury wymagałby osiągnięcia szczytu globalnej emisji gazów cieplarnianych do 2020 roku, a następnie zredukowania do zera przed końcem stulecia. Aby ograniczyć ocieplenie do 1,5°C, redukcja do zera musi nastąpić około roku 2050. Dotyczy to oczywiście również wodorofluorowęglowodorów (HFC).
Najbardziej bezpośrednia forma prawa UE. Po przyjęciu rozporządzenie jest prawnie wiążące w państwach członkowskich UE. Jest ono równoważne z prawem krajowym
Każde państwo członkowskie musi osiągnąć określone cele. Władze krajowe muszą dostosować swoje przepisy, aby osiągnąć te cele.
Stopniowa redukcja F-gazów
Obecne rozporządzenie z 2014 roku (EU 517/2014) dotyczące gazów fluorowanych, obowiązujące od stycznia 2015 roku, zakazuje stosowania czynników chłodniczych o GWP powyżej 2,500, ogranicza czynniki chłodnicze o wysokim GWP w niektórych zastosowaniach i wprowadza wycofywanie fluorowanych gazów cieplarnianych (F-gazy). Ponieważ nie jest to jeszcze wystarczające, aby osiągnąć ambitny cel neutralności klimatycznej do 2050 roku, dyrektywa jest obecnie poddawana dalszej analizie.
Rozporządzenie zostało już w wielu punktach uzupełnione, a jego zastosowanie znacznie zaostrzone. Główną zmianą jest ocena systemu według potencjału tworzenia efektu cieplarnianego (GWP) i ilości napełnienia (kg) w systemie. Iloczyn tych czynników określany jest jako „ekwiwalent CO2” i jest decydującym parametrem przy ocenie systemu chłodniczego, sprawdzaniu szczelności i uzupełnianiu serwisowym.
Rozporządzenie wymaga ograniczenia wycieków za pomocą wszelkich dostępnych środków technicznych i ekonomicznych. Przy ładunku czynnika chłodniczego wynoszącym 5 ton lub więcej ekwiwalentu CO2, system chłodniczy musi zostać przetestowany pod kątem szczelności. Wyłączone są hermetycznie zamknięte systemy o ilości mniejszej niż 10 ton ekwiwalentu CO2.